Suicidal Poetry

i remembered because of a post in Versutia, some very nice poems of Kostas Karyotakis about suicides and persons who (dont) commit it.

Ιδανικοί Αυτόχειρες (to read listening to Summertime, the original with Billie Holliday/Louis Armstrong) .


Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουντα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουνγια τελευταία φορά τα βήματά τους.

They turn the key, take their old kept letters, read them quietly and drag their footsteps one last time.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία. Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων, τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία των ουρανών, η ερημία των τόπων.

Their life, it was a tragedy. God, the horrible laughter of the people, the tears, sweat, nostalgy for the skies, the emptiness of spaces.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση, τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

They stand by the window, look at the trees, children, the nature outside, marble workers hammering, the sky setting down for ever.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το, σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει, αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Its over. The note, here it is, simple short and deep, as is befitting. Full of indifference and forgiveness for him who will read and cry.

Βλέπουν τον καθρέπτη, βλέπουν την ώρα, ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα η λάθος, «όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,πως Θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος

They look in the mirror, check the time, ask if it's madness maybe or a mistake "it's all over" they whisper "now", being sure they will postpone.


And another, really funny one

εμβατηριο πενθιμο και κατακορυφο (Sad and vertical funeral march)


Στο ταβανι βλεπω τους γυψους μαιανδροι στο χορο τους με τραβανε

In the ceiling I see the plasters, meanders call me to their dance

Η ευτυχια μου, σκεπτομαι, θα ειναι ζητημα υψους

My happiness I think is a matter of height

Συμβολα ζωης υπερτερας,ροδα αναλλοιωτα, μετουσιωμενα,
λευκες ακανθες ολογυρα σε ενα Αμαλθειο κερας

Ταπεινη τεχνη χωρις υφος ποσο αργα δεχομαι το διδαγμα σου!
ονειρο αναγλυφο, θα 'ρθω κοντα σου κατακορυφως

Humble art without style, how late I get your meaning!
Dream in bas-relief, I am coming to you vertically

Οι οριζοντες θα με εχουν πνιξει,σ'ολα τα κλιματα, σ'ολα τα πλατη,
αγωνες για το ψωμι και το αλατι, ερωτες, πληξη

Α! πρεπει τωρα να φορεσω το ωραιο εκεινο γυψινο στεφανι
ετσι, με πλαισιο γυρω το ταβανι,πολυ θα αρεσω.

Ah! now its time to wear that beautiful plaster crown
thus, framed by the ceiling, I will be smashing
Διαβαστε περισσοτερα...